Tuesday, January 27, 2009

nothing ever happens

Even as we speak 'ı Sarah Records klasörümü ayrıştırken bilgisayarımda yer açmaya çalışan kötü kalpli duygusuz bi insan olarak neleri silsem diye düşünürken tekrar dinledim kendilerini. blueboy'ları sildim mesela çok sıkıcıydı ama even as we speak'leri tekrar dinleyince silmek istemedim tekrardan sevdim. Ama yine de bazı şarkıları sıkıcı. Ama en azından blueboy kadar değil. Bugün bazen insanlara kaçık gibi gözükmek istediğimi farkettim sokakta yürürken ama rol yapıyorum. Somurtuyorum kaçar gibi hızlı hızlı yürüyorum hoşuma gidiyor. Gerçi sokakta katettiğim yol okulla ev arası olan 15 dakikalık mesafe ama benim için uzun sayılır. Gerçekten de sıkılıyorum o yolda. Keşke herkes sıkılsa benim gibi yürüse çevreye bakmadan. Ben bakarım o zaman eğlenceli olur insnları izlemek. Ama değil. Yılın en sıkıcı haftası ocağın son haftası. En sevmediğim hafta.

mp3: Even As We Speak - Nothing Ever Happens
mp3: Christine's Cat - Your Love Is

No comments:

Post a Comment

 
Made by Lena